قدردانی از بانوان

عصر دهلران، بهروز فرجی:با هزار شرط ازدواج می کند. مهریه سنگینی دارد. بهترین هدایا در سالگردها مال اوست. در هوای خوب به خرید می رود. مجبور به مهمانی دادن های زیاد و پذیرایی از اقوام شوهر نیست. حجم فراوان کلمات عاشقانه روزانه از سمت همسر، او را سیراب می کند. این وصف یک زن در شهرهای بزرگ و متجدد ایران است. اما آیا ما آن طور که باید در حق زنانمان محبت می کنیم؟

.

سعی کنیم سالگردهایی مثل عقد و عروسی را همیشه جشن بگیریم خصوصا جلوی چشم فرزندانمان. بسیار عاشقانه و با محبت با زنانمان در محیط منزل و جلوی فرزندان صحبت کنیم. لحن صحبت و تن صدا را کنترل و محدود کنیم. به هیچ عنوان در حضور شخص سومی با آنها شوخی نکنیم و بسیار مودبانه با آنها برخورد نماییم.
.
هیچوقت از کلماتی مانند ژِنا (در کردی) و زینه (در لری) برای صدا زدن آنها به شوخی یا جدی و در جمع خصوصی یا غریبه استفاده نکنیم. این مثل آن است که کسی به فارسی همسر خود را “هِی زَن” صدا بزند. بجای این عبارات از عبارات عاشقانه و با محبتی مثل همسر عزیزم یا همسر مهربانم یا اسم همسر + جان یا اسم همسر + خانم استفاده کنیم. (یا معادل آن در زبان محلی)
.

زبان تشکر و سپاسگذاری فعالی در قبال زنانمان داشته باشیم و آن را به فرزندان نیز بیاموزیم. همیشه نسبت به دستپخت پالس مثبت نشان بدهیم و در هر وعده از طعم غذا تعریف کنیم و در پایان حسابی تشکر کنیم. نسبت به تغییراتی مانند رنگ کردن مو و ابرو و یا اصلاح آن توسط همسرانمان و مادرانمان حساس باشیم و فورا به وجد بیاییم و تعریف کنیم. روزهای تعطیل یا در هنگام بیکاری در امورات خانه حتما به مادران و همسرانمان کمک کنیم و انجام آن را وظیفه آنها ندانیم.
.

در روز تولدشان و روز مادر (یا روز زن) برایشان 24 ساعت سنگ تمام بگذاریم. زنها در چنین روزهای خیلی منتظر عکس العمل همسر و فرزندانشان هستند. البته نوع هدیه اهمیتی ندارد و مهم توجه به موقع است.
.

محبت کردن به مادر و همسر را مایه خجالت و شرم ندانیم. این از نشانه های عقب ماندگی فرهنگی است.
.

زنان مثل منشور هر یک محبت را به چند محبت تقسیم می کنند و آنرا پخش می کنند. از این خاصیت فوق العاده غافل نباشیم.