جوانِ بیکار، سرمایه دارِ بیخیال

عصر دهلران- بهروز فرجی: متأسفانه بیکاری بزرگترین دغدغه و معضل این روزهای شهر دهلران شده است. مشکلی که امید و لبخند را نزد جوانان به قهقهرا برده و البته بیم و نگرانی را دل پدر و مادران میخکوب کرده است. اما واقعا کلید حل این مشکل در شهر دهلران چیست؟ قطعا دولت بخش کمتری مقصر است.

آنچه شهرهایی مانند اصفهان، تبریز، مشهد، شیراز و … را در ایران متمایز کرده است چرخش سرمایه به واسطه سرمایه داران در شهر و به کارگیری نیروی بومی به خصوص جوانان است. همان موضوعی که باعث می شود پیمانکار غیربومی با چرخش سرمایه در شهر خود یک شرکت قوی تشکیل داده و نیروهای همشهری را برای انجام پروژه هایش به دهلران بیاورد.

برعکس باور عمومی مردم، مجتمع های پتروشیمی یا سیمان چون پروژه های ملی و متخصص محور بوده که بر مبنای چند تخصص خاص اداره می شوند (و از طرفی آزمون های استخدام آنها در سطح کشوری است) کمکی به سطح اشتغالزایی جوانان با تخصص های مختلف نمی کند و تضمینی بر اشتغال بومی نخواهند بود مانند آنچه در اکثر شهرهای جنوبی رخ داده است ولی بر کیفیت سطح زندگی و بازار در شهر اثر گذار است. اما گیریم دولت فعلا تصمیمی بر توسعه دولتی در دهلران نداشت. تا قیامت باید شاهد مشکلات باشیم؟
.

آیا بهتر نیست سرمایه داران دهلرانی بجای زمین روی زمین گذاشتن و خانه روی خانه خریدن، سرمایه را کار بازار یا شرکتی به گردش درآورده و هم سرمایه را افزایش دهند و هم تعدادی جوان را مشغول کنند؟ متأسفانه دید اشتباه اقتصادی و برخی کم لطفی ها باعث شده که افرادی دارای سرمایه خیلی زیادی باشند ولی نزدیکان درجه یک آنها (در موارد معدودی حتی فرزندان) از نعمت کار محروم باشند.

التماس تفکر …