سوگواری بی پایان !

عصر دهلران – بهروز فرجی

سوگواری بی پایان !

تولد و مرگ دو اتفاق اساسی زندگی هر موجود زنده ای است. انسانها با تولد شاد و با مرگ هر عزیزی ناراحت و اندوهگین می شود و این موضوع شامل تمامی افراد و اقوام می شود. اما گویا در دهلران مرگ و مصیبت نسبت به تولد از اهمیت بیشتری برخوردار است.

فلانی “بدبخت شد”. این اولین جمله در وصف صاحب عزاست که بیان می شود. تا چهلم فرد عزادار باید درب خانه اش باز و مراسمات عزاداری در منزلش جاری باشد. مراسم سوم و هفتم و چهلم و سالگرد نیز باید سوزناک و با بار غم لحظه فوت! برگزار شود. رنگ مشکی حتما به تن اعضای دور و نزدیک باشد. تمام مراسمات شادی اقوام وابسته باید تعطیل شود. تا سال اول هر پنجشنبه مراسم با تمام قوا سر مزار. اما کدام شریعت الهی، قانون اجتماعی یا اصل روانشناسی این حجم از اندوه را پس از مرگ سفارش می کند؟ تصور کنید چند دقیقه یکبار دور شما را بگیرند و چنگ بر صورت زنان جیغ بزنند! اثرات روانی این حرکات تا نسل ها باقی خواهد ماند و متاسفانه میانه روی در عزاداری در باور عامه نه تنها خوشایند نیست که حتی موجب نیش و کنایه به صاحب متوفی است!

چه خانواده هایی که به دلیل حادث شدن یک فوت توجه خود را از سایر اعضا و خصوصا فرزندان دریغ نموده و موجب انحطاط آینده آنها شده اند. چه افسردگی هایی که دامن مادر خانواده را گرفته و مهر مادر از فرزندان و عشق نسبت به همسر در آن خانواده ها کور شده است. چه خواهر و برادرانی که در سن کم داغ دیدند و شلوغ کاری بیش از حد اطرافیان در خصوص عزاداری موجب افسردگی دختر معصوم و پسر نجیب خانواده در سن کم شده است.

می توانیم به جایش خیرات بدهیم. تا می توانیم سفره اطعام بیندازیم. درخت بکاریم به نیت متوفی. مجالس ختم دعا و قرآن برگزار کنیم. پنجشنبه ها یاسین بخوانیم. به نیتشان صدقه بدهیم. مرگ یک اتفاق طبیعی در زندگی موجود زنده است. بیش از حد در آن اغراق نکنیم.

️ در قرآن پس از مرگ بازماندگان به صبر و نماز دعوت شده اند نه به هیچ حرکت دیگری و همچنین در روایات پوشیدن لباس تیره به نحوی که برای صاحب عذا یادآور متوفی باشد مکروه است.
️ تیره پوش بودن چندین ساله برخی اهالی قدیمی تر شهر، بی ربط با نوشتار بالا نیست.