●به بهانه ی سالگردشهادت شهیدعباس کایدخرده

رودهای آواز ازگلویش جاری بود. از نسلی بود که در محبت کردن وعشق ،کوچک وبزرگ نمی شناخت.

نسلی از بچه های باصفایی که دوست داشتنی بودند و تماشایی!و هنوز از آن نسل، سایه کم رنگی  مانده است. پدرش مثل بلوط های سیاه کوه سبز بود و ریشه دار و مادرش از نسل چشمه های زلالی که درعطرپونه های کوهی،به زندگی سلام می کرد.
سی و هشت بهار از کوچ غریبانه اش می گذرد.سربازفداکار وسرو رشیدی که در والفجر۳ در کله قندی برای دفاع از این مرز پرگهر آسمانی شد. یادش جاودانه باد!

ایلم، دل پهناورت را می شناسد
این خانه عطر مادرت رامی شناسد

مانندخوابی، رد شدی از آسمانم
این آسمان ،بال و پرت را می شناسد

انگار تنها مانده ایم وکوچ رفته ست
تنهایی ام ،چشم ترت را می شناسد

بوی نسیم خنده ات می آید امشب
شب خنده های آخرت را می شناسد

باید که ازآتش بپرسم  شرح حالت
باروت، زخم پیکرت را می شناسد

●عبدالحسین رحمتی
مرداد۱۴۰۰-ایلام